Η κρίση και τα παραμύθια
Αλλά πώς να φθάσει τις ν’ ανέλθει
εις το ιδεώδες των παραμυθιών;
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ούτε ιδεώδη ούτε ιδανικά, ούτε αξίες αναγνωρίζονται πλέον.
Παραχαράκτες γίναμε δίχως ιδεώδη. Αρχίζοντας από την λέξη πατρίδα που δεν μας συγκινεί πια. Γιατί πως εξηγείτε, να πωλούνται πάτρια εδάφη και μάλιστα ποτισμένα με αίμα, για το καλό της πατρίδας, μέσω πλειστηριασμών. Ποιοι πατριώτες θα πουν όχι σε αυτό έγκλημα;
Χάνοντας τα νοήματα των λέξεων, των εννοιών, χάσαμε και το νόημα της ζωής, το νόημα των ανθρωπίνων σχέσεων.
Γι’ αυτό δεν μπορούμε πια να συνεννοηθούμε.
Υπάρχει κρίση; Όχι δεν υπάρχει.
Γιατί όταν λέμε τη λέξη κρίση μόνο μια κρίση γνωρίζουμε. Αυτή που σημαίνει κάτι ξαφνικό, κάτι που θα ξεπεραστεί. Βέβαια την προσδιορίσαμε ως οικονομική κρίση.
Για την άλλη κρίση ούτε λόγος. Και πως να κρίνεις και πώς να οξύνεις την κρίση σου, όταν τα γεγονότα παραχαράσσονται και προβάλλονται αλλοιωμένα και επιλεκτικά υπό την κρίση, άρρωστων ψυχικά ανθρώπων που έχουν αναλάβει την υποτιθέμενη ενημέρωση των πολιτών. Εργολαβικά τις πιο πολλές φορές.
Άνθρωποι που μας ενημερώνουν πλαστά, ανήθικα, με μόνο στόχο να μας τρομοκρατήσουν για μας εξουσιάσουν οι ιδιοκτήτες τους. Γιατί έχουν ιδιοκτήτες. Τα ιδιόκτητα μέσα που υπηρετούν. Νοιάζονται μόνο για τα κέρδη. Και αυτά δημιουργούνται από τις συμφωνίες που κάνουν με πολιτικά πρόσωπα.
Ποία κρίση;
Όταν στο βωμό τους κέρδους πωλούνται τα πάντα.
Ποια πολιτικά πρόσωπα ενδιαφέρονται για τα ιδεώδη του έθνους;
Με ποιες ρανίδες του αίματος τους υπερασπίζονται την πατρίδα; Τα ιερά και όσια; Με ποιες πράξεις αντιστέκονται; Το διαίρει και βασίλευε το έχουν ονομάσει Δημοκρατία, ο καθένας για τα συμφέροντα του.
Ποια Δημοκρατία;
Χιλιάδες Νεοέλληνες πτυχιούχοι μετανάστες. Χιλιάδες αυτόχειρες. Χιλιάδες νεκροί από έλλειψη φαρμακευτικής περίθαλψης. Παιδιά να υποσιτίζονται. Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι. Άστεγοι στα σκουπίδια να αναζητούν τροφή. Χιλιάδες άστεγοι και εκατοντάδες χιλιάδες άδεια σπίτια! Χιλιάδες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Πολίτες φυλακισμένοι για χρέη προς το δημόσιο. Οι πολύτεκνοι βάλλονται.
Οι νέοι αδυνατούν να κάνουν οικογένεια.
Αν είχαμε ελεύθερη κρίση θα καταλαβαίναμε ότι η καταστροφή της χώρας τελείται από το πολιτικό σύστημα.
Ότι η ομοψυχία, τα ιδεώδη, η γλώσσα, η πατρίδα βάλλεται εκ των έσω.
Τα παραμύθια έχουν μεγάλες αλήθειες και αντιληπτά απ’ όλους ψεύδη για να οξύνουν τη κρίση και τη φαντασία.
Λένε ότι οι κακοί βασιλείς είθισται να έχουν κακό τέλος.
Για αλλιώς θα έχει κακό τέλος η χώρα.
Όλα τα άλλα δεν είναι παραμύθια. Η τραγωδία του Ελληνισμού είναι, που και αυτή σε λίγο θα την βαφτίσουν παραμύθι.
Δημήτρης Αβούρης , Ελευθεροτυπία
Επτά, Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013
Η βία στα παραμύθια
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή
σε γνωρίζω από την όψη
που με βιά μετράει στην γη.
Διονύσιος Σολωμός
Πάντα μ’ άρεσε ο εθνικός ύμνος. Μου ‘μοιαζε παραμύθι. Είχε σύμβολα που οδηγούσαν τη φαντασία σε σκληρά πράγματα. Αυτά που σε κάνουν να νιώθεις ανδρείος.
Μ’ άρεσε η «κόψη του σπαθιού η τρομερή». Με συγκλόνιζε η ελευθερία που ‘βγαινε απ’ τα κόκκαλα. Με εντυπωσίαζε η όψη του, που με βία μέτραγε τη γη.
Φανταζόμουν πως το σπαθί έσπαζε κόκκαλα για να βγει η ελευθερία.
Ύστερα σκεφτόμουν μήπως η κόψη του σπαθιού χτυπήσει την όψη κάποιου εχθρού, αλλά εδώ, με μπέρδευε η βία που μέτραγε τη γη.
Μπερδευόμουν όταν άκουγα και τη γιαγιά μου να λέει, όταν βιαζόταν να κάνει τις δουλειές της:
-Άσε με, έχω βία τώρα.
Αργότερα, έβλεπα αλλιώς την όψη της που με βία μέτραγε τη γη. Να ιδρώνει για να ανάψει τον φούρνο, να βιάζεται να πλύνει, να μαγειρέψει, να τρέχει και να μη προλαβαίνει, με όψη αναψοκοκκινισμένη και να μετρά τη γη με τα βήματα της, πάνω-κάτω, πέρα-δώθε, για να καταφέρει όλα.
Κατάλαβα έτσι για ποια βία μιλούσε.
Μόνο η ώρα του παραμυθιού δεν είχε βία. Εκεί η ψυχή, το βλέμμα, ο λόγος, τα συναισθήματα δεν είχαν καμία βία. Όλα γινόταν αβίαστα.
Το παραμύθι άρχιζε και συνέβαιναν τρομερά πράγματα.
Να κουτσοκεφαλιάζονται βασιλιάδες, να κόβονται χέρια, να ξεριζώνονται καρδιές, να τερταρτιάζονται κακούργοι, να αλογοσύρονται άδικοι. Όλα να γίνονται χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα.
Δεν ένιωθα τίποτα το αποτρόπαιο. Τη λέξη βία, δεν την είχα για κακό.
Υπήρχαν οι καλοί βασιλιάδες. Υπήρχαν και άλλοι που μόνο κακό έκαναν. Ήταν άνανδροι, γιατί έδιναν διαταγές και το έκαναν οι φρουροί τους. Οι ληστές, δεν είχαν φρουρούς. Τους ένιωθα κακούς μεν, αλλά ανδρείους.
Άρα, σκεφτόμουν, ο ληστής είναι πιο ανδρείος από το βασιλιά.
Στα παραμύθια έμαθα ότι η βία γεννάει βία. Ότι ο λαός όταν διοικείται με σοφία και σωφροσύνη δεν είναι βίαιος. Ότι ο άδικος όταν αντιμετωπιστεί με αγάπη και αξιοπρέπεια μπορεί να διορθωθεί.
Προχθές, επισκέφθηκα ένα Σχολείο. Δυο παιδιά τσακώνονταν. Κλωτσιές, γροθιές και λεκτική βία μπροστά στα μάτια των μικροτέρων. Ο επιτηρητής δάσκαλος από απόσταση ασφαλείας, εν ήδη διαιτητή, φώναζε:
Όχι βία, όχι βία, μέχρι που μάτωσαν και οι δυο. Άκουσα στα Μ.Μ.Ε να μιλάνε για καμπάνιες με τον ξενόγλωσσο όρο Μπούλινγκ. Σιγά μη σταματήσει η βία λόγω της καμπάνιας. Η βία είναι μορφή εξουσίας που διαιρεί και βασιλεύει. Ποιους βολεύει;
Δημήτρης Αβούρης, Ελευθεροτυπία
Επτά, Κυριακή 7 Απριλίου 2013
Οι αυτόχειρες και τα παραμύθια
Ο λογισμός μου τώρα αδυνατίζει
και σκύβει σαν ο ένοχος μπροστά σου.
Καμμιά φωνή να μου φωνάζη, στάσου.
Ούτε μια ελπίδα, εντός μου να φωτίζη.
Και δεν αντέχω, θα τ’ ακούσης όλα,
τίποτα δεν εσκέπασεν η λήθη.
Θα σου τα πω σαν ένα παραμύθι
καρδιά μου ερημική κι’ ονειροπόλα.
Μαρία Πολυδούρη
Στα παραμύθια θα βρεις όλα τα κακά του κόσμου. Ότι φαντάζεσαι ή ότι συμβαίνει στη ζωή, εντελώς φυσιολογικά συμβαίνει και στα παραμύθια.
Φόνοι, ληστείες, φιλαργυρίες, βιασμοί, μοιχείες, ακρωτηριασμοί, ανθρωποφαγίες ακόμη και νεκροφιλίες.
Οι Δέκα Εντολές καταστρατηγούνται, οι άνθρωποι ρέπουν προς την αμαρτία. Χίλια μύρια παθαίνουν οι κακοί και η κόλαση τους περιμένει. Για όλα αυτά μιλάνε τα παραμύθια εκτός από ένα. Την αυτοκτονία.
Δεν υπάρχει ούτε μια στα παραμύθια τους τελευταίους αιώνες. Δεν θεωρείτε φυσιολογικό. Ακόμη και η απειλή ότι κάποιος θα φαρμακωθεί, αρκεί για να αλλάξει η παραμυθιακή πορεία.
Για τα κακά τιμωρούνται οι δράστες, άλλα και οι ηθικοί αυτουργοί. Αυτοί που τους οδήγησαν στο έγκλημα. Αυτά συμβαίνουν στα παραμύθια όπου υπάρχει δικαιοσύνη, κοινή λογική, ιερά και όσια.
Σήμερα που οι αυτοκτονίες είναι καθημερινές, πέντε χιλιάδες καταγράφονται ήδη, μια ολόκληρη πολιτεία έχει αφανιστεί, τι το μη φυσιολογικό συμβαίνει;
Τίποτα νομίζουμε, το συνηθίσαμε και αυτό!
Όχι, στη δημοκρατία και στη δικαιοσύνη των παραμυθιών αυτό δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι έξω από τη ζωή, την λογική, την ανθρώπινη φύση. Εδώ όχι μόνο συμβαίνει, αλλά και ηθικοί αυτουργοί υπάρχουν.
Τι θα συνέβαινε, αν οι πέντε χιλιάδες αυτόχειρες επέλεγαν την έμμεση αυτοκτονία; Δηλαδή την απεργία πείνας.
Τι θα συνέβαινε αν οι χιλιάδες συγγενείς τους στρεφόταν κατά των ηθικών αυτουργών;
Οι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν την αυτοκτονία μέγα παράπτωμα για λόγους θρησκευτικούς και πολιτικούς (Πλάτων, Αριστοτέλης).
Όλες οι θρησκείες του κόσμου την καταδικάζουν. Εμείς;
Και έπειτα λέμε ότι το ανθρώπινο είδος ξεχωρίζει από τη λογική του.
Μας αυτοκτονούν σαν λαό και το θεωρούμε φυσιολογικό;
Η εκκλησία, διακηρύσσει ότι « ο άνθρωπος αποτελείτε από σώμα και ψυχή, έχει δε το σώμα για το θεό μεγάλη αξία διότι είναι ναός του ίδιου του θεού» (Β’ Κορίνθ. Στ 16)
Την καταδικάζει δε δίπλα, «ως ασέβεια αλλά και πράξη κατά του θεού και την κολάζει ως θανάσιμο αμάρτημα» (Α’
Τι λέει σήμερα η εκκλησία μας για όλα αυτά που συμβαίνουν;
Μια απάντηση ή πράξη, όχι για απολογία αλλά για παραμυθία.
Εκτός κι αν νίπτει τα χείρας της ή επικαλείται την σιωπή των αμνών ή τα έσοδα των εξοδίων.
Καλή μας Ανάσταση.
Δημήτρης Αβούρης, Ελευθεροτυπία
Επτά, Κυριακή 5 Μαΐου 2013